Δυσάρεστα συναισθήματα, όπως είναι για παράδειγμα ο θυμός, ο φόβος, η θλίψη κλπ, προκαλούν διαφορετικές αντιδράσεις στο βλεννογόνο του στομάχου. Συγκεκριμένα, η αντίδραση στο φόβο μοιάζει με αυτήν που προκαλεί ο συνδυασμός επινεφρίτης και νορεπινεφρίτης.
Γενικά η κεντρική συμπαθητική αντίδραση είναι αυξημένη σε περιόδους οργής και ελαττωμένη σε περιόδους κατάθλιψης. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο, ότι οι αλλοιώσεις που προκαλούνται από τέτοιες αντιδράσεις μπορεί να εξελιχθούν σε μόνιμες ανατομοπαθολογικές καταστάσεις. Επίσης, αμφισβητήσιμη είναι η ιδέα ότι πίσω από κάθε ψυχοσωματική διαταραχή υπάρχει ένα ειδικό συναισθηματικό σύμπλεγμα ή τύπος προσωπικότητας.
Εξάλλου ο ίδιος ο Φρόυντ από την αρχή είχε αποκλείσει την ύπαρξη ενός συμβολικού νοήματος στις ψυχοσωματικές διαταραχές, ανάλογου με αυτό που χαρακτηρίζει τις σωματόμορφες νευρωτικές διαταραχές, ιδιαίτερα την μετατρεπτική υστερία.
Η παθολογία των ψυχοσωματικών διαταραχών, αφορά είτε ένα σωματικό όργανο, όπως π.χ. το στομάχι, είτε μία σωματική λειτουργία, όπως π.χ. την αναπνοή, δηλαδή όργανα και λειτουργίες που, χαρακτηριστικά ελέγχονται από το αυτόνομο νευρικό σύστημα, και καθόλου, (ή σχεδόν καθόλου), από τη βούληση του ατόμου. Επιπλέον, η παθολογία τους αφορά κάποιο έντονο και παρατεταμένο ή επαναλαμβανόμενο αρνητικό συναίσθημα, που το άτομο δεν μπορεί να εκφράσει άμεσα και επιδρά διαβρωτικά στον οργανισμό του.
Το άτομο που πάσχει από κάποια ψυχοσωματική διαταραχή, γενικά δοκιμάζει μεγάλη δυσκολία όταν είναι να εκφράσει συναισθήματα, τα οποία διατείνεται ότι δεν έχει, ή δεν μπορεί να τα περιγράψει. Η δυσκολία αυτή έχει επικρατήσει να ονομάζεται αλεξιθυμία.
Οι πιο γνωστές και κλασικές ψυχοσωματικές διαταραχές, είναι οι ακόλουθες:
- το πεπτικό έλκος
- η ελκώδης κωλίτιδα
- η ιδιοπαθής υπέρταση
- η νευροδερματίτιδα
- η ρευματοειδής αρθρίτιδα
- ο τοξικοθυρεοειδισμός ή υπερθυρεοειδισμός και
- το βρογχικό άσθμα
