Έχουμε συνηθίσει να παρατηρούμε συμπτώματα ΔΕΠΥ στα παιδιά. Ωστόσο, είναι μια διαταραχή που μπορεί να εμφανιστεί και στους ενήλικες.
Η ΔΕΠΥ φαίνεται διαφορετική στους νέους και τους ηλικιωμένους. Τα παρατηρήσιμα συμπτώματα μειώνονται με την ηλικία. Για παράδειγμα, τα παιδιά είναι πιο πιθανό να παρουσιάζουν κινητική ανησυχία, ενώ στους ενήλικες κυριαρχεί η εσωτερική ανησυχία.
Το θέμα της ΔΕΠΥ στην ενήλικη ζωή έχει γίνει πλέον πολύ δημοφιλές και στο ευρύ κοινό, δήλωσε η καθηγήτρια Dr. Alexandra Philipsen από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Βόννης στο συνέδριο της Γερμανικής Εταιρείας Ψυχιατρικής και Ψυχοθεραπείας, Ψυχοσωματικής και Νευρολογίας (DGPPN) στο Βερολίνο.
Οι ενήλικες που πάσχουν από ΔΕΠΥ εξακολουθούν συχνά να μην γνωρίζουν την κατάστασή τους, επειδή την παρέβλεψαν στην παιδική ηλικία.
Η ΔΕΠΥ θεωρούνταν επί μακρόν ως μια καθαρά παιδική ασθένεια.
Ωστόσο, είναι πλέον γνωστό ότι πάνω από το 50% των παιδιών και των εφήβων με την αναπτυξιακή διαταραχή εξακολουθούν να εμφανίζουν συμπτώματα και στην ενήλικη ζωή.
Σύμφωνα με μελέτες, περίπου το 2,6% του ενήλικου πληθυσμού έχει επίμονη ΔΕΠΥ. “Ωστόσο, ο διοικητικός επιπολασμός, ο οποίος προσδιορίζεται, για παράδειγμα, από τα στοιχεία της ασφάλισης υγείας, είναι σημαντικά χαμηλότερος”, ανέφερε η Philipsen.
Σε μια ανάλυση δεδομένων, για παράδειγμα, προσδιορίστηκε επιπολασμός της ΔΕΠΥ 0,4% για ηλικίες 18 έως 65 ετών. Σύμφωνα με τα ασφαλιστικά δεδομένα από τις ΗΠΑ, ο επιπολασμός είναι επίσης κάτω από 2%, γεγονός που δείχνει ότι εδώ υπάρχει ακόμη ένα κενό διάγνωσης.
Πώς είναι η ΔΕΠΥ στους ενήλικες;
Η ΔΕΠΥ είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή που εμφανίζεται στην παιδική ηλικία και χαρακτηρίζεται από τα τρία βασικά συμπτώματα της απροσεξίας, της παρορμητικότητας και της υπερκινητικότητας, τα οποία μπορούν να εμφανιστούν σε διάφορες μορφές.
Αυτό ισχύει τόσο για τα παιδιά όσο και για τους ενήλικες. Ανάλογα με το ποια συμπτώματα επικρατούν, η αναπτυξιακή διαταραχή χωρίζεται σε αντίστοιχες μορφές παρουσίασης
Τα συμπτώματα αλλάζουν με την ηλικία, ανέφερε η γιατρός. Ενώ τα παιδιά τείνουν να παρουσιάζουν κινητική ανησυχία, η εσωτερική ανησυχία βρίσκεται στο επίκεντρο στους ενήλικες. “Τα παρατηρήσιμα συμπτώματα, τόσο η υπερκινητικότητα όσο και η παρορμητικότητα, μειώνονται στην ενήλικη ζωή, εν μέρει ως αποτέλεσμα του αυξανόμενου ελέγχου της συμπεριφοράς”, δήλωσε η Philipsen.
Αντίθετα, η αποδιοργάνωση και οι διαταραχές συναισθηματικής ρύθμισης (σε ποσοστό περίπου 70% των πασχόντων) προστίθενται όλο και περισσότερο στα τρία βασικά συμπτώματα.
Στην καθημερινή ζωή, λοιπόν, οι πάσχοντες χαρακτηρίζονται από ξεχασιά και αφηρημάδα, για παράδειγμα, ή από το γεγονός ότι αδυνατούν να τηρήσουν τα ραντεβού τους ή κατακλύζονται γρήγορα από τα συναισθήματά τους.
Για να διαγνωστεί η ΔΕΠΥ, τα συμπτώματα πρέπει να οδηγούν σε τουλάχιστον μέτρια έκπτωση των σχέσεων, των επιδόσεων, των δραστηριοτήτων ή της συμμετοχής σε διάφορους τομείς της ζωής, όπως το σχολείο, η εργασία, ο ελεύθερος χρόνος και οι σχέσεις.
Πρέπει να έχουν εμφανιστεί ήδη από την παιδική ηλικία, γεγονός που μπορεί να τεκμηριωθεί σε περίπτωση διάγνωσης στην ενήλικη ζωή, για παράδειγμα με συνέντευξη των συγγενών.
