Είναι η πρώτη φορά που κάποια μελέτη συνδέει τόσο άμεσα μια ψυχική διαταραχή με τη λειτουργία του εγκεφάλου, αφού όπως υποστηρίζουν οι ερευνητές ο εγκέφαλος των ασθενών με σύνδρομο χρόνιας κόπωσης έχει διακριτές ανωμαλίες σε σχέση με τον εγκέφαλο των υγιών ανθρώπων.
Η ανακάλυψη αυτή, εφόσον επιβεβαιωθεί και από νέες μελέτες, ανοίγει το δρόμο για καλύτερες διαγνωστικές και θεραπευτικές μεθόδους. Επιπλέον, επιβεβαιώνει ότι οι ασθενείς έχουν μια πραγματική πάθηση και όχι φανταστική, καθώς όχι σπάνια κατηγορούνται ως υποχονδριακοί.
Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πάσχουν από το εν λόγω σύνδρομο, το οποίο είναι δύσκολο να διαγνωστεί. Χαρακτηρίζεται από μια «ομίχλη» στον εγκέφαλο των ασθενών, καθώς και από διάφορα άλλα συμπτώματα, τα οποία όμως συχνά είναι κοινά με άλλες παθήσεις. Εκτός από το αίσθημα μόνιμης και υπερβολικής κούρασης που διαρκεί πάνω από ένα εξάμηνο, τα συμπτώματα -διαφορετικά για κάθε ασθενή- μπορεί να περιλαμβάνουν πόνους στους μυς και στις αρθρώσεις, δυνατούς πονοκεφάλους, δυσανεξία σε διάφορες τροφές, πονόλαιμο, διόγκωση των λεμφαδένων, γαστρεντερικά προβλήματα, αφύσικη αρτηριακή πίεση, υπερευαισθησία στο φως και στους θορύβους κ.α.
Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνια, με επικεφαλής τον καθηγητή Χοσέ Μοντόγια, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό ακτινολογίας “Radiology”, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, μελέτησαν με τρεις διαφορετικές τεχνικές απεικόνισης 15 ασθενείς με σύνδρομο χρόνιας κόπωσης και άλλους τόσους υγιείς (για λόγους σύγκρισης).
Η έρευνα αποκάλυψε ότι όσοι πάσχουν από το συγκεκριμένο σύνδρομο, έχουν λιγότερη λευκή ουσία στον εγκέφαλό τους, καθώς και ανατομικές ανωμαλίες σε τρεις τουλάχιστον εγκεφαλικές περιοχές. Όσο πιο αφύσικες ήταν οι εν λόγω περιοχές του εγκεφάλου, τόσο πιο σοβαρή ήταν η πάθηση του ατόμου.
«Το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες επιστημονικές και ιατρικές προκλήσεις της εποχής μας», δήλωσε ο Χοσέ Μοντόγια και τόνισε ότι η πάθηση μπορεί να καταστρέψει την ποιότητα ζωής ενός ανθρώπου για δέκα έως 30 χρόνια. Οι ερευνητές ήδη σχεδιάζουν μια νέα μελέτη με μεγαλύτερο δείγμα ασθενών.
Το σύνδρομο πιστεύεται ότι, εν μέρει τουλάχιστον, οφείλεται σε χρόνια φλεγμονή, πιθανότατα λόγω της παρατεταμένης και υπερβολικής αντίδρασης του οργανισμού του ασθενούς απέναντι σε κάποιον άγνωστο μέχρι σήμερα ιό, που έχει μολύνει το σώμα.
