Δικαιωμένοι θα πρέπει να αισθάνονται όσοι έχουν λίγοι κοιλίτσα, αφού νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Journal of the American Heart Association κατέληξε στο συμπέρασμα πως οι παραφουσκωμένοι κοιλιακοί κάνουν κακό στην καρδιά.
Τα ευρήματα ομάδας ερευνητών από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο ανέδειξαν μια βασική διαφορά ανάμεσα στο μεγάλο μέγεθος και την πυκνότητα των μυών της κοιλιάς, με το πρώτο να αυξάνει τον κίνδυνο καρδιοπαθειών και το δεύτερο να τον μειώνει στο ένα τέταρτο.
«Και το δεύτερο σημαντικό εύρημα που πρέπει να υπογραμμιστεί είναι ότι δεν εντοπίσαμε αντίστοιχη σύνδεση στις γυναίκες. Ήταν μόνο στους άνδρες» σχολίασε η επικεφαλής της μελέτης Britta Larsen, PhD, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Herbert Wertheim School of Public Health and Human Longevity Science του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια.
Τα ευρήματα έδειξαν έως και έξι φορές μεγαλύτερο κίνδυνο καρδιακής νόσου για την ομάδα των ανδρών με τη μεγαλύτερη μυϊκή επιφάνεια. Η συσχέτιση της μεγαλύτερης μυϊκής επιφάνειας με υψηλότερα ποσοστά στεφανιαίας νόσου εξέπληξε την ομάδα, σχολίασε η Δρ Larsen, επισημαίνοντας ότι επρόκειτο για κίνδυνο στεφανιαίας νόσου και όχι καρδιαγγειακής νόσου, αφού η δεύτερη περιλαμβάνει και το εγκεφαλικό επεισόδιο που όμως δεν παρουσίασε συσχέτιση με τα χαρακτηριστικά των κοιλιακών μυών.
«Είναι πολύς καιρός που παραβλέπεται η σημασία των μυών για την υγεία» δήλωσε η Δρ Larsen. «Οι ερευνητές έχουν πράγματι επικεντρωθεί μόνο στο λίπος. Οι μύες ωστόσο είναι ένας μεγάλος, ενεργός μεταβολικός ιστός και επιτέλους αποκτούν λίγο περισσότερη προσοχή».
Η διαφορά μυϊκής επιφάνειας και μυϊκής πυκνότητας, σύμφωνα με τη Δρ Larsen, είναι σαν αυτήν της ποσότητας έναντι της ποιότητας. Αν και η επιφάνεια της μυϊκής μάζας μπορεί να αποτυπωθεί εύκολα στην αξονική τομογραφία, δεν ισχύει το ίδιο και για την πυκνότητα, «ένα εργαλείο τρόπον τινά για τη μέτρηση της ποιότητα των μυών» όπως τη χαρακτηρίζει η ίδια, που δείχνει πόσο λίπος έχει διεισδύσει στη μυϊκή κοιλότητα, πόσος καθαρός είναι ο μυς και ποια η περιεκτικότητά του σε λίπος.
Τα ευρήματα δημιουργούν ανάγκη για επιπλέον έρευνες, σύμφωνα με τη Δρ Larsen, αφενός για διακρίβωση των λόγων που δεν παρατηρήθηκαν ίδιοι συσχετισμοί στις γυναίκες, αφετέρου για προσδιορισμό των βιολογικών μηχανισμών πίσω από τη σύνδεση μυών – στεφανιαίας νόσου στους άνδρες. Αν και θα μπορούσε να εμπλέκεται η γενετική, για τη Δρ Larsen είναι η διατροφή και σωματική άσκηση πιο πιθανές εξηγήσεις.
