Η ακράτεια ούρων είναι ένα θέμα που απασχολεί όλο και περισσότερους τα τελευταία χρόνια.Ως ακράτεια ούρων ορίζεται η οποιουδήποτε βαθμού απώλεια ούρων χωρίς τη θέληση του ατόμου. Η ακράτεια ούρων αποτελεί σύμπτωμα πολλών παθολογικών καταστάσεων τόσο του ουροποιητικού όσο και άλλων συστημάτων του οργανισμού.
Εκτός από ιατρικό πρόβλημα, η ακράτεια ούρων, έχει και κοινωνική διάσταση. Οδηγεί σε σημαντική υποβάθμιση της ποιότητας ζωής του ασθενούς, επηρεάζει την παραγωγικότητά του και τις καθημερινές του δραστηριότητες, συχνά συνδυάζεται με αίσθημα ντροπής και κατάθλιψη, ενώ το οικονομικό της κόστος είναι δυσθεώρητο.
Η ακράτεια ούρων διακρίνεται σε:
Ακράτεια ούρων από προσπάθεια: είναι η ακούσια απώλεια ούρων λόγω αύξησης της ενδοκοιλιακής πίεσης που συμβαίνει π.χ. κατά την άσκηση, την άρση βάρους, το βήχα, το φτάρνισμα κ.α. Χαρακτηρίζεται κατά κανόνα από απώλεια μικρής ποσότητας ούρων.
Επιτακτικού τύπου ακράτεια: είναι η ακούσια απώλεια ούρων που συνοδεύεται από ή ακολουθεί την έντονη επιθυμία για ούρηση. Χαρακτηρίζεται κατά κανόνα από απώλεια μεγάλης ποσότητας ούρων.
Μικτού τύπου ακράτεια: αποτελεί συνδυασμό των δύο ανωτέρω τύπων.
Κυριότεροι παράγοντες κινδύνου θεωρούνται η ηλικία, η παχυσαρκία και η πολυτοκία για τις γυναίκες.
Η διερεύνηση της ακράτειας ούρων βασίζεται στη λήψη καλού ιστορικού, την κλινική εξέταση, την αξιολόγηση του ημερολογίου ούρησης, καθώς και σε εξετάσεις όπως η γενική και καλλιέργεια ούρων, το υπερηχογράφημα ουροποιητικού κι ο ουροδυναμικός έλεγχος.
Η θεραπευτική της αντιμετώπιση είναι εξατομικευμένη, εξαρτάται από τον ακριβή τύπο και αίτιο της ακράτειας και μπορεί να είναι:
Συντηρητική: περιλαμβάνει παρεμβάσεις στον τρόπο ζωής όπως η απώλεια σωματικού βάρους και η διακοπή του καπνίσματος , επανεκπαίδευση της ουροδόχου κύστης και τέλος ασκήσεις πυελικού εδάφους.
Φαρμακευτική: χρησιμοποιούνται κυρίως η δουλοξετίνη για την ακράτεια προσπαθείας και αντιχολινεργικά φάρμακα που στόχο έχουν την ελάττωση της επιτακτικότητας.
Χειρουργική, όταν έχουν αποτύχει οι δύο ανωτέρω επιλογές.
Η καλή συνεργασία του ασθενούς με τον θεράποντα ιατρό αποτελεί προϋπόθεση για την επιτυχή αντιμετώπιση του σύνθετου αυτού ιατρικού προβλήματος.
Ο ασθενής δεν θα πρέπει να την θεωρεί φυσιολογική εξέλιξη του γήρατος, αλλά να απευθυνθεί στον ειδικό για την ολοκληρωμένη διερεύνηση και θεραπεία του.
