Δυστυχώς για τον Albert Stevens, τα άτομα που συμμετείχαν στο έργο βρήκαν τυχαία τον ίδιο και τον (όχι πραγματικό) καρκίνο του, ενώ έψαχναν ασθενείς για τις πρώτες τους δοκιμές σε ανθρώπους. Ο Stevens, που ορίστηκε ως “ασθενής CAL-1”, έλαβε την υψηλότερη δόση ακτινοβολίας από οποιονδήποτε στις δοκιμές: ένα μείγμα πλουτωνίου-239 (0,75 μικρογραμμάρια) και πλουτωνίου-238 (0,2 μικρογραμμάρια).
Το πλουτώνιο-238 επιλέχθηκε επειδή η υψηλότερη δραστηριότητά του έκανε ευκολότερο τον εντοπισμό και την ανάλυσή του.
Μετά από ένα έτος χωρίς νέο καρκίνο, οι γιατροί του πίστεψαν ότι ο Stevens τελικά είχε ένα καλοήθες γαστρικό έλκος. Αυτό σήμανε ταυτόχρονα ότι είχαν δώσει σε έναν κατά τα άλλα υγιή άνδρα την υψηλότερη συσσωρευμένη δόση ακτινοβολίας που είχε λάβει ποτέ οποιοσδήποτε άνθρωπος. Μάλιστα, ήταν κατά πολλές φορές μεγαλύτερη από τη δόση πλουτωνίου που θεωρείται θανατηφόρα στην ιατρική βιβλιογραφία.
Ο ίδιος ο Albert Stevens δεν είχε ενημερωθεί σωστά για το τι του είχε συμβεί. Εάν του είχαν πει ότι θα του έκαναν ένεση ακτινοβολίας, δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποδηλώνουν ότι θα είχε δώσει τη συγκατάθεσή του.
Εκτός από ανήθικη, η απόκρυψη πληροφοριών προς τον Stevens προκάλεσε και πρακτικά προβλήματα στους γιατρούς, όταν ο ασθενής θέλησε να μετακομίσει από την περιοχή. Προκειμένου να συνεχίσουν να παρακολουθούν τα επίπεδα ακτινοβολίας στο σώμα του, οι γιατροί αποφάσισαν να του πληρώνουν 50 δολάρια τον μήνα, για να παραμείνει στην περιοχή και να συνεχίσει να παρέχει δείγματα κοπράνων!
Είναι αξιοσημείωτο ότι, παρά το γεγονός ότι έλαβε 446 φορές την μέση έκθεση σε πλουτώνιο κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Stevens επέζησε για άλλα 21 χρόνια και εν τέλει πέθανε από καρδιακή νόσο σε ηλικία 79 ετών.
Ο δρ. Joseph Hamilton, ο οποίος πειραματίστηκε το 1945 με τον Stevens, πέθανε εντωμεταξύ σε ηλικία μόλις 49 ετών, από λευχαιμία που πιθανότατα προκλήθηκε από έκθεση σε ακτινοβολία κατά τη διάρκεια της έρευνάς του!
