Αν κοιτάξει κανείς τον πλανήτη μας από ψηλά, θα διαπιστώσει ότι ο άνθρωπος έχει πραγματοποιήσει τις πιο σημαντικές επεμβάσεις στο φυσικό περιβάλλον. Αν και ο πλανήτης φιλοξενεί εκατομμύρια είδη ζώων και φυτών, το ανθρώπινο είδος έχει επιβληθεί στο φυσικό περιβάλλον, το οποίο έχει επίσης προστατευτεί σε μεγάλο βαθμό από αυτόν και έχει εκμεταλλευτεί τα άλλα είδη του ζωικού και φυτικού βασιλείου προς όφελός του.
Η κυριαρχία αυτή του ανθρώπινου είδους δεν είναι τυχαία, αλλά αποτελεί μια εξέλιξη που συνοδεύεται από συσσώρευση γνώσεων και εμπειριών, οι οποίες μεταφέρονται από γενιά σε γενιά.
Το ισχυρότερο ωστόσο χαρακτηριστικό που επέτρεψε την επιβολή του ανθρώπου είναι η νοημοσύνη του. Η νοημοσύνη είναι ένα σύνολο πνευματικών λειτουργιών που χρησιμοποιούμε για να αντιμετωπίσουμε νέες καταστάσεις και να λύσουμε προβλήματα, αξιοποιώντας προηγούμενες εμπειρίες. Κατά τον Piaget, οι ουσιώδεις λειτουργίες της νοημοσύνης συνίστανται στην κατανόηση και στην ανακάλυψη, στο να κατασκευάζει δηλαδή η νοημοσύνη νέες δομές με βάση τις δομές που υπάρχουν μέσα στον πραγματικό κόσμο. Κοινό στοιχείων των περισσότερων ορισμών και απόψεων είναι ότι η νοημοσύνη αφενός αποβλέπει στην προσαρμογή του ατόμου στο περιβάλλον και αφετέρου είναι μια γενική και περίπλοκη λειτουργία που έχει σχέση με την συνολική ανάπτυξη του ψυχοσωματικού μηχανισμού του ατόμου με την επίδραση πολιτιστικών – φυσικών και κοινωνικών παραγόντων.
Ένα ερώτημα που απασχολεί συχνά γονείς οικογένειες και άτομα μεμονωμένα είναι το κατά πόσο η νοημοσύνη είναι επίκτητη χαρακτηριστικό και καλλιεργείται ή αν πρόκειται για γενετική συνιστώσα και ο καθένας γεννιέται με ένα συγκεκριμένο νοητικό πηλίκιο. Το ερώτημα αυτό στο παρελθόν αποτέλεσε αντικείμενο έρευνας ιδιαίτερα σε καθεστώτα απολυταρχικά στην προσπάθεια τους να δημιουργήσουν υπέρ νοήμονες, όπως και υπέρ αθλητές.
