Άτομα που υποφέρουν από ιγμορίτιδα φαίνεται να έχουν αυξημένες πιθανότητες εμφάνισης μιας άλλης πάθησης, σύμφωνα με πρόσφατα ερευνητικά ευρήματα.
Συγκεκριμένα, μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο RMD Open αποκάλυψε ότι η ιγμορίτιδα, η οποία είναι μια συχνή φλεγμονώδης κατάσταση, σχετίζεται με 40% υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης ρευματικής νόσου, ιδιαίτερα κατά τα πέντε έως δέκα χρόνια πριν την έναρξη των συμπτωμάτων.
Οι πιθανότητες είναι ακόμη μεγαλύτερες για ορισμένες παθήσεις, όπως το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο, που είναι μια διαταραχή της πήξης του αίματος, και το σύνδρομο Sjögren, μια κατάσταση που επηρεάζει την παραγωγή υγρών του σώματος, όπως το σάλιο και τα δάκρυα, σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας.
Τι είναι η ιγμορίτιδα και πώς συνδέεται με ρευματικές παθήσεις
Η ιγμορίτιδα χαρακτηρίζεται από τη φλεγμονή της επένδυσης των ιγμορείων, τα οποία είναι μικρές, αεροφόρες κοιλότητες πίσω από το μέτωπο και τα ζυγωματικά. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει μια σύνδεση μεταξύ διαφόρων παραγόντων που επηρεάζουν τους πνεύμονες, όπως η ατμοσφαιρική ρύπανση και λοιμώξεις του αναπνευστικού, και την εμφάνιση ρευματοειδούς αρθρίτιδας, για παράδειγμα.
Αλλά δεν είναι σαφές εάν η ιγμορίτιδα μπορεί επίσης να είναι ένας πιθανός προδιαθεσικός παράγοντας για άλλους τύπους ρευματικών παθήσεων. Σε μια προσπάθεια να καλύψουν αυτό το κενό γνώσης, οι ερευνητές πραγματοποίησαν μια μελέτη περίπτωσης ελέγχου. Χρησιμοποίησαν δεδομένα από το Rochester Epidemiology Project (REP), ένα σύστημα σύνδεσης ιατρικών αρχείων με περισσότερα από 500.000 άτομα που κατοικούσαν στην κομητεία Olmsted της Μινεσότα μεταξύ 1966 και 2014.
Το δείγμα της μελέτης περιελάμβανε 1.729 ενήλικες, οι οποίοι είχαν πρόσφατα διαγνωστεί με συστηματική αυτοάνοση ρευματική νόσο, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο και το σύνδρομο Sjögren ή η αγγειίτιδα (φλεγμονή των αιμοφόρων αγγείων), όπως η γιγαντοκυτταρική αρτηρίτιδα (φλεγμονή της κροταφικής αρτηρίας) και η ρευματική πολυμυαλγία (μυϊκός πόνος και δυσκαμψία).
Καθένας από αυτούς τους ασθενείς (μέση ηλικία 63 ετών, τα δύο τρίτα γυναίκες) αντιστοιχίστηκε με τρία άτομα (5.187 συνολικά) χωρίς ρευματική νόσο, με βάση την ηλικία κατά τη διάγνωση και το φύλο. Οι περιπτώσεις ιγμορίτιδας πριν από τη διάγνωση της ρευματικής νόσου χωρίστηκαν σε χρονικά τμήματα ενός έως πέντε ετών, πέντε έως 10 ετών και 10 ή περισσότερα χρόνια.
Λήφθηκαν δυνητικά σημαντικοί παράγοντες, όπως η ηλικία, το βάρος (ΔΜΣ) και η κατάσταση του καπνίσματος στη διάγνωση της ρευματικής νόσου, το φύλο, τη φυλή και την εθνικότητα. Ο μέσος χρόνος που μεσολάβησε μεταξύ ενός επεισοδίου ιγμορίτιδας και της διάγνωσης της ρευματικής νόσου ήταν λίγο πάνω από 7,5 χρόνια, με την πιο κοινή διάγνωση να είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα (688) και η ρευματική πολυμυαλγία (610).
Τι έδειξαν τα αποτελέσματα της μελέτης
Το ιστορικό ιγμορίτιδας συσχετίστηκε με 40% αυξημένο κίνδυνο οποιασδήποτε νέας διάγνωσης ρευματικής νόσου, με ισχυρότερη συσχέτιση για συστηματικά αυτοάνοσα ρευματικά νοσήματα, όπως το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο (επταπλάσιος κίνδυνος) και το σύνδρομο Sjögren (περισσότερο από διπλάσιο κίνδυνο).
Η οξεία ιγμορίτιδα συσχετίστηκε με 18% αυξημένο κίνδυνο οροαρνητικής ρευματοειδούς αρθρίτιδας (συμπτώματα αλλά όχι ανιχνεύσιμα αντισώματα). Η συσχέτιση μεταξύ της ιγμορίτιδας και της νεοδιαγνωσθείσας ρευματικής νόσου ήταν ισχυρότερη στα 5-10 χρόνια πριν από την έναρξη των συμπτωμάτων, όπου ο κίνδυνος ήταν 70% υψηλότερος, συνολικά, αλλά τρεις φορές υψηλότερος για το σύνδρομο Sjögren και διπλάσιος για τη ρευματική πολυμυαλγία.
Και όσο πιο συχνά ήταν τα επεισόδια ιγμορίτιδας, τόσο μεγαλύτερες ήταν οι πιθανότητες για νέα διάγνωση της ρευματικής νόσου. Για παράδειγμα, όσοι εμφάνισαν επτά ή περισσότερα είχαν σχεδόν πέντε φορές περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν με συστηματική αυτοάνοση νόσο, σχεδόν εννέα φορές περισσότερες πιθανότητες για με σύνδρομο Sjögren και διπλάσιες πιθανότητες για αγγειίτιδα.
Τα διαδοχικά επεισόδια ιγμορίτιδας χωρίς προηγούμενο ιστορικό έδειξαν επίσης σημαντική συσχέτιση δόσης-απόκρισης με οροαρνητική ρευματοειδή αρθρίτιδα, αυξάνοντας σε τετραπλασιασμό του κινδύνου για πέντε ή περισσότερα επεισόδια. Και συνολικά, η συσχέτιση μεταξύ της ιγμορίτιδας και της ρευματικής νόσου ήταν ισχυρότερη σε άτομα που δεν είχαν καπνίσει ποτέ.
Οι περιορισμοί της μελέτης
Αυτή είναι μια μελέτη παρατήρησης, και ως εκ τούτου δεν μπορούν να εξαχθούν οριστικά συμπεράσματα σχετικά με τους αιτιολογικούς παράγοντες. Οι ερευνητές αναγνωρίζουν επίσης αρκετούς περιορισμούς στα ευρήματά τους, συμπεριλαμβανομένου ενός κυρίως λευκού πληθυσμού μελέτης και λίγων περιπτώσεων ορισμένων τύπων ρευματικών παθήσεων. Και η αντίστροφη αιτιότητα, σύμφωνα με την οποία οι ίδιες οι ρευματικές παθήσεις αυξάνουν τον κίνδυνο ιγμορίτιδας, δεν μπορεί να αποκλειστεί, προσθέτουν.
Ωστόσο, τα βακτηριακά παθογόνα, όπως αυτά που εμπλέκονται στην ιγμορίτιδα, μπορεί να έχουν κάποιο ρόλο στη ρευματική νόσο, στην οποία η ιγμορίτιδα συνδέεται με την επιτάχυνση της σκλήρυνσης των αρτηριών, δίνοντας επιπλέον βάρος στις πιθανές φλεγμονώδεις επιδράσεις της, εξηγούν οι ερευνητές. «Συνολικά, αυτά τα ευρήματα δείχνουν έναν ρόλο της φλεγμονής των κόλπων στην παρουσίαση, και πιθανώς στην παθογένεση, της ρευματικής νόσου», καταλήγουν συμπερασματικά.
