Η ομοιοπαθητική εμφανίστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα από τον Γερμανό γιατρό Σάμουελ Χάνεμαν και βασίζεται στην αρχή ότι «το όμοιο θεραπεύει το όμοιο». Σύμφωνα με αυτή, μια ουσία που προκαλεί συμπτώματα σε υγιή άτομα μπορεί να θεραπεύσει παρόμοια συμπτώματα σε ασθενείς, όταν χορηγείται σε εξαιρετικά αραιωμένη μορφή. Η ομοιοπαθητική υπόσχεται θεραπεία ασθενειών χωρίς παρενέργειες, χρησιμοποιώντας υπερ-αραιωμένα σκευάσματα, συχνά τόσο έντονα αραιωμένα που δεν περιέχουν ούτε ένα μόριο της αρχικής ουσίας.
Η επιστημονική κοινότητα αμφισβητεί έντονα την αποτελεσματικότητα της ομοιοπαθητικής. Πλήθος μελετών έχει δείξει ότι τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα δεν υπερβαίνουν το αποτέλεσμα του πλασίμπο. Αυτό σημαίνει ότι η «θεραπευτική» δράση που αναφέρουν οι χρήστες πιθανόν να οφείλεται σε ψυχολογικούς ή υποκειμενικούς παράγοντες και όχι σε πραγματική φαρμακολογική επίδραση. Η έλλειψη μηχανισμού δράσης που να συμφωνεί με τις αρχές της χημείας και της βιολογίας ενισχύει τον χαρακτηρισμό της ομοιοπαθητικής ως ψευδοεπιστήμης.
Επιπλέον, η χρήση της μπορεί να είναι επικίνδυνη όταν αντικαθιστά αποδεδειγμένες ιατρικές θεραπείες. Ασθενείς με σοβαρές ασθένειες, όπως καρκίνο, καρδιοπάθειες ή λοιμώξεις, που βασίζονται αποκλειστικά σε ομοιοπαθητικά σκευάσματα, ενδέχεται να καθυστερήσουν ή να παραλείψουν κρίσιμες θεραπείες, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους. Παράλληλα, η χορήγηση υπερ-αραιωμένων σκευασμάτων δεν παρέχει καμία βιολογική δράση, γεγονός που καθιστά τη θεωρία της ομοιοπαθητικής αστήρικτη επιστημονικά.
Η διεθνής ιατρική κοινότητα και οργανισμοί όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) προειδοποιούν για την περιορισμένη χρησιμότητα της ομοιοπαθητικής και τον κίνδυνο που δημιουργεί όταν χρησιμοποιείται ως υποκατάστατο της συμβατικής ιατρικής. Η ομοιοπαθητική παραμένει δημοφιλής σε κάποιες χώρες λόγω του φυσιοπαθητικού της προφίλ και της πίστης σε «φυσικές θεραπείες», ωστόσο η επιστημονική αξιολόγηση κατατάσσει την πρακτική αυτή στην κατηγορία της ψευδοεπιστήμης, με περιορισμένη έως μηδενική θεραπευτική αξία.
