Το πόσο γρήγορα βαδίζει ένας ηλικιωμένος μπορεί να είναι ένας πολύ καλός δείκτης για την υγεία του και τις νοητικές του δεξιότητες σύμφωνα με τους επιστήμονες.
Σε μελέτη με 175 εθελοντές, ηλικίας 70 έως 79 ετών, οι ερευνητές ανακάλυψαν πως όσοι άρχισαν να περπατούν με ολοένα πιο αργό ρυθμό καθώς μεγάλωναν, παρουσίαζαν συρρίκνωση σε μία δομή του εγκεφάλου που σχετίζεται με τη μνήμη και τον χωρικό προσανατολισμό.
Ο χωρικός προσανατολισμός είναι η ικανότητα να διατηρεί κάποιος την στάση του σώματός τους σε συνάρτηση με τον χώρο που τον περιβάλλει, τόσο όταν είναι ακίνητος όσο και όταν κινείται.
«Τυπικά, όταν οι γιατροί παρατηρούν κάποια επιβράδυνση στην ταχύτητα βάδισης των ασθενών τους δίχως να έχει προηγηθεί τραυματισμός ή γνωστή νευρολογική ασθένεια, τους συνιστούν να αρχίσουν να γυμνάζονται ή να κάνουν φυσιοθεραπείες», δήλωσε η επικεφαλής ερευνήτρια δρ Αντρέα Ρόσο, επίκουρη καθηγήτρια Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ.
«Τα ευρήματά μας όμως υποδηλώνουν ότι μπορεί να υπάρχει και κάποια παθολογία στον εγκέφαλο που προκαλεί την επιβράδυνση των κινήσεων και επομένως οι ασθενείς πρέπει να παραπεμφθούν σε έναν νευρολόγο ιατρό για περαιτέρω αξιολόγηση». Όπως εξηγούν η δρ Ρόσο και οι συνεργάτες της στην επιθεώρηση Neurology, οι εθελοντές της μελέτης τους ήταν νοητικώς υγιείς κατά την έναρξή της.
Στη διάρκεια 14 ετών παρακολούθησης, όσοι άρχισαν να παρουσιάζουν επιβράδυνση της ταχύτητας με την οποία περπατούσαν, είχαν επίσης συρρίκνωση στον ιππόκαμπο του εγκεφάλου. Η συρρίκνωση αυτή σχετίζεται με την ανάπτυξη άνοιας αργότερα στη ζωή – και δεδομένου ότι η έγκαιρη διάγνωσή της αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο στην αντιμετώπισή της, οι ερευνητές εκτιμούν ότι οι γιατροί πρέπει να εντάξουν την ταχύτητα της βάδισης στις καθιερωμένες αξιολογήσεις των ηλικιωμένων.
Στην παρούσα μελέτη, η δρ Ρόσο και οι συνεργάτες της αξιολογούσαν μία φορά τον χρόνο την βάδιση των εθελοντών χρησιμοποιώντας ένα χρονόμετρο, κολλητική ταινία και ένα διάδρομο μήκους 4,5 μέτρων, στον οποίο οι ηλικιωμένοι βάδιζαν επί περίπου 5 λεπτά.
