Μεγαλύτερη σταθερότητα στη ζωή των παιδιών προσφέρει η πυρηνική οικογένεια λένε οι ειδικοί και επιμένουν πως μπορεί να φαίνεται σαν είδος υπό εξαφάνιση αλλά αποτελεί την κύρια μορφή οικογένειας.
Μάλιστα, όπως έγραψε ο Mark Regnerus, αναπληρωτής καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας και συγγραφέας, στους nytimes.com «η δημιουργία της πυρηνικής οικογένειας παραμένει το όνειρο της συντριπτικής πλειοψηφίας των νεαρών Αμερικανών. Θέλουν να παντρευτούν. Ελπίζουν να αποκτήσουν παιδιά. Και φιλοδοξούν να το πιστέψουν (κανείς δεν στοχεύει στη «μονογαμία»)».
Γιατί; Διότι αυτό που είχαν πει οι κοινωνιολόγοι Sara McLanahan και Gary Sandefur πριν από σχεδόν 20 χρόνια παραμένει αληθινό σήμερα: «Αν μας ζητούσαν να σχεδιάσουμε ένα σύστημα που να διασφαλίζει ότι ικανοποιούνται οι βασικές ανάγκες των παιδιών, πιθανότατα θα καταλήγαμε στην οικογένεια αποτελούμενη από δύο γονείς».
Είναι ένα μοντέλο που τα έχει όλα: “πρόσβαση” στον χρόνο και τα χρήματα δύο ενηλίκων, σύστημα ελέγχου και ισορροπιών καθώς και βιολογική σύνδεση με το παιδί που αυξάνει «την πιθανότητα οι γονείς να ταυτιστούν μαζί του, να είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν γι’ αυτό αλλά και να μην το κακοποιήσουν».
Βιολογική πυρηνική οικογένεια
«Δεν χρειάζεται να σας αρέσουν τα προάστια, το ποδόσφαιρο ή τα minivans για να αντιληφθείτε πώς η σταθερότητα και τα οφέλη της βιολογικής πυρηνικής οικογένειας είναι μακροπρόθεσμα. Καταλαβαίνω: κανείς δεν επιθυμεί την οικογενειακή δυσλειτουργία και πολλοί που τη βιώνουν δεν την έχουν επιλέξει. Ωστόσο, το να παραμείνουμε ουδέτεροι στις αποφάσεις των Αμερικανών για την οικογένεια δεν έχει κανένα ηθικό ή δημοσιονομικό νόημα, ακόμα κι αν αγγίζει την τάση μιας μειοψηφίας να επαινεί την ιδιωτική ζωή και τις προσωπικές ελευθερίες» γράφει στο άρθρο του ο κοινωνιολόγος, προσθέτοντας:
«Και είναι πραγματικά μια μειοψηφία. Ερευνα του Pew Social Trends τον Οκτώβριο του 2010 σημείωσε ότι μόνο το 4% των Αμερικανών ενηλίκων είπε ότι είναι “καλό πράγμα για την κοινωνία” όταν ρωτήθηκε η γνώμη τους σχετικά με τις “ανύπαντρες γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά χωρίς την παρουσία συντρόφου”. Ακριβώς επειδή οι συμπεριφορές των Αμερικανών ως προς τη δημιουργία οικογένειας έχουν αλλάξει, δεν σημαίνει ότι έχουν απορρίψει το ιδανικό ( μοντέλο). Απλά δυσκολεύονται να το πετύχουν.
Κι ενώ αυξάνονται τα διάφορα μοντέλα οικογένειας, το «βαρετό» μοντέλο μπαμπά – μαμάς αποτελεί συχνά τη δημιουργική και παραγωγική θερμοκοιτίδα (…)
Οπότε ναι, η πυρηνική οικογένεια εξακολουθεί να είναι ένας άξιος στόχος της δημόσιας πολιτικής για κάθε κόμμα. Ποια άλλη δίκαιη και καλή επιλογή υπάρχει; Το να προσποιείσαι ουδετερότητα σημαίνει ότι η δομή και η σταθερότητα της οικογένειας δεν έχουν σημασία για τα παιδιά και πώς η απεριόριστη νομική και κοινωνική ελευθερία των μεμονωμένων γονέων να ενεργούν όπως θέλουν, είναι ο δρόμος προς τα εμπρός».
