Ωστόσο, τα περισσότερα ψάρια αλιείας καλύπτουν τις διατροφικές ανάγκες σε μικρότερες μερίδες, ιδίως όσον αφορά στα ωμέγα-3 λιπαρά οξέα, τα οποία συσχετίζονται με μειωμένο κίνδυνο καρδιακών παθήσεων και εγκεφαλικού επεισοδίου.
«Τα ψάρια αλιείας που χρησιμοποιούνται ως ζωοτροφές έχουν συχνά παρόμοια ή υψηλότερη θρεπτική πυκνότητα από τον σολομό ιχθυοτροφείου. Προτείνουμε στους ανθρώπους να διαφοροποιήσουν ελαφρώς τη διατροφή τους, συμπεριλαμβάνοντας περισσότερα ψάρια αλιείας, όπως σαρδέλες, σκουμπρί και γαύρο, για άμεση πρόσληψη θρεπτικών συστατικών», δήλωσε ο επικεφαλής συντάκτης, δρ. David Willer, από το Τμήμα Ζωολογίας του Πανεπιστημίου του Cambridge.
Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο, για παράδειγμα, οι ελλείψεις θρεπτικών συστατικών είναι συχνές, ωστόσο ενώ το 24% των ενηλίκων καταναλώνουν σολομό εβδομαδιαίως, πολύ λιγότεροι τρώνε σκουμπρί, γαύρο ή ρέγγα. Ο Willer προτείνει διατροφικές αλλαγές για την αντιμετώπιση αυτών των ελλείψεων και την ενίσχυση των πλεονεκτημάτων τόσο για την ανθρώπινη υγεία, όσο και για τον πλανήτη.
Υποστηρίζουν, επιπλέον, ότι η άμεση κατανάλωση του 1/3 των ψαριών αλιείας που χρησιμοποιούνται στις ζωοτροφές θα μεγιστοποιούσε την πρόσληψη θρεπτικών συστατικών από τη θάλασσα. «Η θαλάσσια αλιεία αποτελεί σημαντικό σύστημα διατροφής, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ανακατευθύνεται προς τις ζωοτροφές. Η προτεραιοποίηση της πρόσληψης θρεπτικών συστατικών από τη θάλασσα μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση τόσο της διατροφής, όσο και της βιωσιμότητας των ωκεανών», τόνισε ο ερευνητής δρ. James Robinson από το Πανεπιστήμιο του Lancaster.
Αυτή η προσέγγιση θα μπορούσε να καταπολεμήσει τις παγκόσμιες ελλείψεις θρεπτικών συστατικών, προσθέτει η ερευνητική ομάδα.
Η ερευνητική ομάδα συνέκρινε, επιπλέον, τα επίπεδα θρεπτικών συστατικών που περιέχουν τα ψάρια αλιείας που χρησιμοποιήθηκαν σε ζωοτροφές νορβηγικού σολομού και στον σολομό ιχθυοτροφείου που προέκυψε. Επικεντρώθηκαν σε 9 θρεπτικά συστατικά, που είναι απαραίτητα στην ανθρώπινη διατροφή και συγκεντρώνονται στα θαλασσινά – ιώδιο, ασβέστιο, σίδηρος, βιταμίνη Β12, βιταμίνη Α, ωμέγα-3 (EPA + DHA), βιταμίνη D, ψευδάργυρος και σελήνιο.
Τα ψάρια αλιείας που μελετήθηκαν περιλάμβαναν γαύρο Ειρηνικού και περουβιανό, ρέγγα Ατλαντικού, σκουμπρί, παπαλίνα και γαύρο, όλα προϊόντα που διατίθενται στο εμπόριο και καταναλώνονται ως θαλασσινά.
Η ομάδα διαπίστωσε ότι αυτά τα 6 είδη τροφής περιείχαν μεγαλύτερη ή παρόμοια συγκέντρωση θρεπτικών συστατικών με τα φιλέτα σολομού ιχθυοτροφείου. Ειδικότερα, οι ποσότητες ασβεστίου ήταν πάνω από 5 φορές υψηλότερες στα φιλέτα ψαριών αλιείας συγκριτικά με τα φιλέτα σολομού, το ιώδιο ήταν 4 φορές υψηλότερο, ενώ οι ποσότητες σιδήρου, ωμέγα-3 λιπαρών, βιταμίνης Β12 και βιταμίνης Α ήταν πάνω από 1,5 φορά υψηλότερες. Επιπλέον, τα είδη αλιείας και ο σολομός είχαν συγκρίσιμες ποσότητες βιταμίνης D. Από την άλλη, οι ποσότητες ψευδαργύρου και σεληνίου ήταν υψηλότερες στον σολομό απ’ ό,τι στα είδη αλιείας, με τους ερευνητές να εκτιμούν αυτό οφείλεται σε άλλα συστατικά της διατροφής του σολομού.
«Έχει ενδιαφέρον να δούμε ότι ουσιαστικά σπαταλάμε περίπου το 80% του ασβεστίου και του ιωδίου των βρώσιμων ψαριών, μια σημαντική απώλεια, ειδικά για τις ομάδες πληθυσμού, που αντιμετωπίζουν σημαντικές ελλείψεις, όπως οι γυναίκες και τα έφηβα κορίτσια, που συχνά δεν λαμβάνουν αρκετά από αυτά τα θρεπτικά συστατικά», υπογράμμισε ο δρ. Richard Newton από το Ινστιτούτο Υδατοκαλλιέργειας του Πανεπιστημίου του Stirling.
Οι ερευνητές ζητούν τη θέσπιση μιας μετρικής διατήρησης θρεπτικών συστατικών στις βιομηχανίες αλιείας και υδατοκαλλιέργειας, για την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας και τη μείωση της επιβάρυνσης των ζωτικών αποθεμάτων ψαριών. Στόχος τους είναι να αναπτύξουν μια τυποποιημένη μέθοδο για την ενσωμάτωση αυτής της μετρικής στην πρακτική του κλάδου, προωθώντας την ανάπτυξή του, χωρίς να επιβαρύνονται οι ωκεανοί. Η ομάδα τάσσεται επίσης υπέρ μιας ευρύτερης ποικιλίας προϊόντων αλιείας και υποπροϊόντων σολομού για άμεση κατανάλωση από τον άνθρωπο.
