Πολλοί άνθρωποι, λόγω συνήθειας, κάνουν «κρακ» στα δάχτυλά τους για να αισθανθούν πιο άνετα και χαλαροί. Αυτή η συνήθεια έχει συνδεθεί με διάφορους μύθους σχετικά με τις επιπτώσεις της στην υγεία. Το ερώτημα είναι αν το «κρακ» προκαλεί πραγματικά βλάβη στις αρθρώσεις ή αν έχει και κάποια θετικά αποτελέσματα.
Δεν προκαλεί αρθρίτιδα
Πιθανότατα όλοι όσοι το κάνουν στα δάχτυλα τους, έχουν προειδοποιηθεί από κάποιο φίλο τους να μην το κάνουν γιατί μπορεί να προκαλέσει αρθρίτιδα. Ωστόσο, στην πραγματικότητα αυτό αποτελεί ένα μύθο. Το κρακ στα δάχτυλα δεν προκαλεί αρθρίτιδα.
Ο Αμερικανός γιατρός Donald Unger έκανε κρακ στις αρθρώσεις μόνο του ενός χεριού του για πάνω από 50 χρόνια και δεν βρήκε κανένα σημάδι αυξημένης αρθρίτιδας σε σύγκριση με το άλλο χέρι. Για αυτό έλαβε το βραβείο IgNoble στην Ιατρική το 2009, ένα βραβείο για ασυνήθιστα επιτεύγματα στην έρευνα.
Σε μια άλλη μελέτη, το «σπάσιμο» των αρθρώσεων ΔΕΝ διαπιστώθηκε ότι αυξάνει τη συχνότητα εμφάνισης αρθρίτιδας σε έναν ηλικιωμένο πληθυσμό που έκανε κρακ στις αρθρώσεις τους σε σύγκριση με εκείνους που δεν το έκαναν. Επίσης, η συχνότητα εμφάνισης αρθρίτιδας δεν ήταν μεγαλύτερη στις αρθρώσεις που έκαναν κρακ σε σύγκριση με τις άλλες αρθρώσεις του χεριού που δεν το έκαναν.
Υπάρχουν μερικές αναφορές τραυματισμού από αυτή τη κίνηση στα δάχτυλα αλλά αυτές είναι πιθανώς πολύ μικρές και σπάνιες για να είναι πολύ ανησυχητικές.
Με απλά λόγια, δεν φαίνεται να υπάρχουν σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις στο «σπάσιμο» των αρθρώσεων σας.
Πώς προκαλείται ο ήχος;
Όταν οι άνθρωποι κάνουν κρακ στις αρθρώσεις τους διαχωρίζουν τις επιφάνειες των αρθρώσεων και η πίεση μέσα στην άρθρωση μειώνεται. Σε κάποιο σημείο οι επιφάνειες ξαφνικά διαχωρίζονται και μια φυσαλίδα σχηματίζεται από μια διαδικασία γνωστή ως σπηλαίωση.
Δεν είναι απολύτως σαφές, όμως, ποιο μέρος της διαδικασίας προκαλεί τον πραγματικό θόρυβο στους ανθρώπους. Μια θεωρία είναι ότι ο θόρυβος παράγεται από το σχηματισμό της ίδιας της φυσαλίδας. Μια άλλη θεωρία υποδηλώνει ότι είναι το σπάσιμο της υγρής “συγκολλητικής σφραγίδας” μεταξύ των επιφανειών της άρθρωσης, όπως συμβαίνει με το τράβηγμα μιας βεντούζας από έναν τοίχο.
Είναι χρήσιμο το κρακ στα δάχτυλα;
Θα μπορούσε η ικανότητα των αρθρώσεων μας να «σπάσουν» να εξυπηρετήσει έναν χρήσιμο σκοπό;
Σε μία μελέτη, οι προσομοιωμένες αρθρώσεις γέμισαν με κανονικό νερό. Τότε οι επιφάνειες των αρθρώσεων διαχωρίστηκαν εύκολα, γεγονός που σχημάτισε φυσαλίδες αλλά δεν παρήγαγε τον ήχο του κρακ.
Αλλά όταν το νερό υποβλήθηκε σε επεξεργασία για να αφαιρέσει όλα τα διαλυμένα αέρια και τις μικροσκοπικές φυσαλίδες, η προσομοιωμένη άρθρωση εκτελέστηκε περισσότερο σαν μια πραγματική άρθρωση. Δηλαδή, χρειαζόταν πολύ περισσότερη δύναμη για να διαχωριστούν οι επιφάνειες, και μόνο τότε παρήγαγε έναν ήχο ρωγμής.
Ίσως το γεγονός ότι απαιτεί μια μεγάλη δύναμη για να διαχωρίσουμε τις αρθρώσεις μας, η οποία τυχαίνει επίσης να παράγει έναν ήχο ρωγμής, μπορεί να είναι πολύ χρήσιμο βοηθώντας στη σταθερότητα των αρθρώσεων και παρέχοντας έτσι προστασία από τις αρθρώσεις μας που καταστρέφονται.
