Έχετε κλείσει ποτέ μια κλήση Zoom αισθανόμενοι εξαιρετικά άβολα; Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι ο εγκέφαλός σας δεν επεξεργάζεται τις συνομιλίες στο Zoom με τον ίδιο τρόπο όπως τις δια ζώσης, παρόλο που συνομιλείτε με ένα πραγματικό άτομο, όπως αποκαλύπτει μια νέα έρευνα. Τα ευρήματα από τη μελέτη του Πανεπιστημίου Yale τονίζουν πόσο κρίσιμη είναι η διαπροσωπική επικοινωνία για τον φυσικό τρόπο που αλληλεπιδρούμε με τους άλλους.
«Τα κοινωνικά συστήματα του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι πιο ενεργά κατά τη διάρκεια πραγματικών ζωντανών προσωπικών συναντήσεων παρά στο Zoom», λέει η νευροεπιστήμονας Joy Hirsch, ανώτερη συγγραφέας της εργασίας που δημοσιεύτηκε στο Imaging Neuroscience.
Σύμφωνα με τη Δρ. Hirsch και τους συνεργάτες της, οι περισσότερες προηγούμενες μελέτες που χρησιμοποιούσαν νευροαπεικόνιση για την καταγραφή της εγκεφαλικής δραστηριότητας κατά τη διάρκεια κοινωνικών αλληλεπιδράσεων αφορούσαν μεμονωμένα άτομα και όχι ζευγάρια.
Πώς πραγματοποιήθηκε η έρευνα για το Zoom
Στην παρούσα μελέτη, οι επιστήμονες συνέκριναν τα αποτελέσματα των ζευγαριών που συμμετείχαν σε ζωντανές συνομιλίες πρόσωπο με πρόσωπο με εκείνα των χρηστών του Zoom που πραγματοποιούσαν συνομιλίες μέσω βίντεο στη δημοφιλή πλατφόρμα.
Για να επιτραπεί η σύγκριση χωρίς κοινωνικούς παράγοντες όπως οι προκαταλήψεις ή η αλλαγή της οικειότητας, οι συνομιλητές παρέμειναν οι ίδιοι και κάθε ζευγάρι ολοκλήρωσε τις ίδιες εργασίες κατά τη διάρκεια των συνομιλιών.
Σε σύγκριση με τις αλληλεπιδράσεις του Zoom, οι συνομιλίες πρόσωπο με πρόσωπο συνέπεσαν με μεγαλύτερες αυξήσεις στη σηματοδότηση του εγκεφάλου σε μια κρίσιμη περιοχή που ονομάζεται ραχιαία-βρεγματική περιοχή.
Συγκεκριμένα, όταν οι άνθρωποι μιλούσαν μεταξύ τους πρόσωπο με πρόσωπο, η δραστηριότητα των εγκεφαλικών κυμάτων έδειξε ταλαντώσεις Θήτα, οι οποίες συνδέονται με την καλύτερη επεξεργασία του προσώπου.
Η δραστηριότητα σε περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζεται με την αισθητηριακή επεξεργασία και τη χωρική αντίληψη έδειξε επίσης περισσότερη αντίθεση που παρατηρήθηκε σε πρόσωπα της πραγματικής ζωής και η παρακολούθηση των ματιών έδειξε μεγαλύτερες περιόδους οπτικής επαφής.
Οι σαρώσεις εγκεφάλου ανθρώπων που είχαν συνομιλίες πρόσωπο με πρόσωπο αποκάλυψαν υψηλότερα επίπεδα συγχρονισμένης νευρικής δραστηριότητας, την οποία οι ερευνητές ερμηνεύουν ως σημάδι αυξημένης αμοιβαίας ανταλλαγής κοινωνικών ενδείξεων.
«Συνολικά, οι δυναμικές και φυσικές κοινωνικές αλληλεπιδράσεις που συμβαίνουν αυθόρμητα κατά τις διαπροσωπικές αλληλεπιδράσεις φαίνεται να είναι λιγότερο εμφανείς ή απουσιάζουν κατά τη διάρκεια των συναντήσεων Zoom», εξηγεί η Δρ. Hirsch. «Αυτό είναι ένα πραγματικά ισχυρό αποτέλεσμα».
Η ρίζα της διαφοράς
Αυτό που ξεχωρίζει τις πρόσωπο με πρόσωπο αλληλεπιδράσεις από τις εικονικές είναι ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε ο ένας τον άλλον και οι τεχνολογικοί περιορισμοί μπορεί να είναι η ρίζα της διαφοράς.
Ακόμη και με τις σημερινές κάμερες υψηλής ανάλυσης, οι κάμερες κάνουν δύσκολη την οπτική επαφή. Το να κοιτάμε την κάμερα ώστε ο σύντροφός μας να μπορεί να δει τα μάτια μας, μας εμποδίζει να εστιάσουμε στην οθόνη και τα μάτια του, αλλά αν κοιτάξουμε την οθόνη, φαίνεται στον συνομιλητή μας σαν να κοιτάμε κάτω από το οπτικό του πεδίο.
Οι συμμετέχοντες στη μελέτη ήταν αρκετά διαφορετικοί, αν και ένα μεγαλύτερο δείγμα μπορεί να παρέχει ευρύτερες πληροφορίες. Σημειώνεται επίσης ότι δεν ευδοκιμούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο στην αλληλεπίδραση ή τις όποιες διαδικασίες. Μερικοί βρίσκουν την οπτική επαφή βαθιά αγχωτική.
Η κοινωνική αλληλεπίδραση είναι σημαντική και οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά πλάσματα στον πυρήνα μας, λέει η ομάδα, με εγκεφάλους προσαρμοσμένους να επεξεργάζονται τα δυναμικά στοιχεία του προσώπου που συναντάμε στις καθημερινές αλληλεπιδράσεις με άλλους.
«Το Zoom φαίνεται να είναι ένα φτωχό σύστημα κοινωνικής επικοινωνίας σε σχέση με τις προσωπικές συνθήκες», καταλήγει η Δρ. Hirsh.
