Μια πρόσφατη μελέτη από τη Σουηδία δείχνει ότι ο σακχαρώδης διαβήτης μπορεί να είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικός για τους διαζευγμένους άνδρες. Σύμφωνα με τους ερευνητές, όσοι άνδρες είναι διαζευγμένοι και πάσχουν από διαβήτη διατρέχουν σημαντικά υψηλότερο κίνδυνο να υποστούν ακρωτηριασμό κάτω άκρου, σε σύγκριση με τους παντρεμένους ή τις γυναίκες με την ίδια πάθηση.
Η μελέτη παρακολούθησε ένα πολύ μεγάλο δείγμα — 66.569 ενήλικες διαβητικούς — από τη στιγμή της διάγνωσης έως την εμφάνιση σοβαρών επιπλοκών ή μέχρι το 2017. Τα αποτελέσματα ήταν ανησυχητικά: οι διαζευγμένοι άνδρες είχαν κατά 67% μεγαλύτερη πιθανότητα ακρωτηριασμού των κάτω άκρων σε σχέση με τους παντρεμένους! Επίσης, οι άνδρες διαβητικοί γενικά είχαν 57% υψηλότερο κίνδυνο από τις γυναίκες να υποστούν ακρωτηριασμό.
Αλλά τι εξηγεί αυτή τη διαφορά;
Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι ένας σημαντικός λόγος είναι η αλλαγή στον τρόπο ζωής μετά το διαζύγιο. Πολλοί διαζευγμένοι άνδρες ενδέχεται να βιώνουν κοινωνική απομόνωση, ζουν μόνοι και α trasλειτουργούν στη φροντίδα της υγείας τους. Η αλλαγή αυτή μπορεί να επηρεάζει τον αυτοέλεγχο του διαβήτη, τις διατροφικές συνήθειες αλλά και τη σωματική δραστηριότητα — παράγοντες που παίζουν κρίσιμο ρόλο στην εμφάνιση επιπλοκών.
Επίσης, η έρευνα τόνισε ότι η ηλικία και η κατάσταση των αγγείων στα πόδια είναι καθοριστικοί παράγοντες. Κάθε επιπλέον έτος ζωής σχετιζόταν με αύξηση 8% του κινδύνου ακρωτηριασμού. Επιπλέον, όσοι είχαν ήδη νευροπάθεια ή αγγειοπάθεια στα πόδια είχαν πολλαπλάσιο κίνδυνο σε σχέση με αυτούς χωρίς τέτοιες βλάβες.
Οι ερευνητές προτείνουν ότι οι διαζευγμένοι άνδρες με διαβήτη χρειάζονται πιο στενή ιατρική παρακολούθηση. Η έγκαιρη ανίχνευση προβλημάτων κάτω άκρων, η ενίσχυση της φυσικής δραστηριότητας, η διακοπή του καπνίσματος και η υποστήριξη στην καθημερινή διατροφή μπορούν να μειώσουν σημαντικά τον κίνδυνο.
Η μελέτη αυτή έχει σημαντικά μηνύματα για την υγειονομική πολιτική: δείχνει ότι η κοινωνική κατάσταση — όπως το διαζύγιο — μπορεί να επηρεάσει την πορεία μιας χρόνιας νόσου όπως ο διαβήτης. Είναι ένα ισχυρό κάλεσμα τόσο στους επαγγελματίες υγείας όσο και στους ίδιους τους ασθενείς να μην παραβλέπουν την ψυχοκοινωνική διάσταση της ασθένειας.
