Κι ενώ όλοι οι γονείς προσπαθούν να μάθουν στα παιδιά να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, να παραδέχονται τα λάθη τους και να μην κατηγορούν άδικα τους άλλους, αυτό δεν πετυχαίνει πάντα.
Τα παιδιά βρίσκονται σε διαδικασία που μαθαίνουν τον εαυτό τους, ανακαλύπτουν τα χαρίσματά τους, μαθαίνουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους και να διαχειρίζονται δύσκολες καταστάσεις. Πόση αυτοπεποίθηση θα αποκτήσουν αν ακούν από εμάς συνέχεια να τα κατηγορούμε ή να επισημαίνουμε τα λάθη τους; Εάν βλέπουν από εμάς ότι δεν αποδεχόμαστε τα λάθη τους, με τι κουράγιο θα τα διορθώσουν;
Αντί, λοιπόν, να λέμε “σου είπα να μην το κάνεις αυτό. Ποτέ δεν με ακούς” μπορούμε να πούμε “δεν ακολούθησες την συμφωνία μας. Εξήγησέ μου τι πήγε λάθος ώστε να σε βοηθήσω να τα καταφέρεις την επόμενη φορά”.
Αντί να λέμε “ποτέ δεν μαζεύεις τα πράγματά σου” μπορούμε να πούμε “όλοι έχουμε υποχρεώσεις σε αυτό το σπίτι. Ας βρούμε ένα τρόπο ώστε να σου φαίνεται δίκαιο αυτό που έχεις να κάνεις”.
Αντί να λέμε “θα έπρεπε να ντρέπεσαι” μπορούμε να πούμε “αυτό που έκανες δεν ήταν εντάξει. Ας βρούμε τρόπους ώστε να κάνεις καλύτερες επιλογές την επόμενη φορά”.
Ως γονείς οφείλουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να καταλάβουν ότι έχουν ευθύνες αλλά χωρίς να τα κάνουμε να ντρέπονται. Όταν εστιάζουμε στην λανθασμένη συμπεριφορά- κι όχι στον χαρακτήρα τους- τότε είναι πιο εύκολο να τα κάνουμε να καταλάβουν ότι οι πράξεις τους έχουν συνέπειες.
