Σαν σήμερα, στις 2 Φεβρουαρίου 1920, γεννήθηκε ο Albert Israel Schatz, ο Αμερικανός μικροβιολόγους και ακαδημαϊκός που ανακάλυψε το αντιβιοτικό στρεπτομυκίνη. Ένα φάρμακο που αντιμετωπίζει την φυματίωση.
Η ανακάλυψη της στρεπτομυκίνης
Το 1943 άρχισε να ψάχνει ένα αντιβιοτικό που θα μπορούσε να είναι αποτελεσματικό εκεί που η πενικιλίνη αποτύγχανε. Ήταν την ίδια εποχή που η περίφημη κλινική Mayo του είχε αναθέσει να κάνει μια έρευνα για την φυματίωση.
Εξαιτίας της άκρως μολυσματικής φύσης της ασθένειας, για λόγους ασφαλείας, ο Schatz εργαζόταν μόνος σε ένα υπόγειο. Μέσα σε τρεισήμισι μήνες, ο Schatz είχε αναγνωρίσει δυο βακτήρια που μπορούσαν να σταματήσουν την ανάπτυξη του βάκιλλου της φυματίωσης. Το ένα δείγμα ήταν από το λαιμό ενός υγιούς κοτόπουλου και το άλλο από ένα κακής ποιότητας χώμα.
Σύντομα διαπίστωσε ότι τα βακτήρια της φυματίωσης σκοτώθηκαν από το εκχύλισμα του ακτινομύκητα και έδωσε το όνομα «στρεπτομυκίνη».
Το 1952, αυτή του η ανακάλυψη θα του χάριζε ένα Νόμπελ Ιατρικής.
Η έρευνα για την τερηδόνα
Από το 1953, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος για τον Schatz ήταν και η οδοντιατρική. Έτσι ανακάλυψε μια θεωρία για την αιτία πίσω από την φθορά των δοντιών. Έκπληκτος παρατήρησε πως η αιτία της τερηδόνας ήταν η οξύτητα στο στόμα, χωρίς όμως να έχει ακόμα καμία πειραματική απόδειξη.
Το 1962, ο ίδιος εισήγαγε μια νέα εξήγηση για την αιτία της τερηδόνας ως «θεωρία πρωτεόλυσης-χηλίωσης». Σύμφωνα με τη θεωρία, η τερηδόνα αναπτύσσεται καθώς τα βακτήρια εισβάλλουν στις κοιλότητες των δοντιών και συνδυάζονται με οργανικές ενώσεις όπως σάκχαρα, λιπίδια και κιτρικά άλατα για να διασπάσουν (πρωτεόλυση) την πρωτεΐνη των δοντιών (κερατίνη).
Ο Schatz αμφισβήτησε δημόσια την φθορίωση του πόσιμου νερού στα προγράμματα υγείας. Ανέφερε μάλιστα το 1967 «αυξημένο ποσοστό θνησιμότητας στη Χιλή που σχετίζεται με τεχνητή φθορίωση του πόσιμου νερού, με συνέπειες για άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής και για τις Ηνωμένες Πολιτείες» όπως αυξημένο κίνδυνο για καρκίνο.
